Konwencja ramsarska (ang. Ramsar Convention on Wetlands) – to międzynarodowe porozumienie, którego celem jest ochrona i utrzymanie w niezmienionym stanie obszarów określanych jako „wodno-błotne”. Szczególnie chodzi o populacje ptaków wodnych zamieszkujących te tereny lub okresowo w nich przebywające.
Historia Konwencji Ramsarskiej
Konwencja została podpisana 2 lutego 1971 roku podczas konferencji w irańskim kurorcie Ramsar nad brzegiem Morza Kaspijskiego a weszła w życie 21 grudnia 1975 roku. Pełna jej nazwa brzmi „Konwencja o obszarach wodno-błotnych mających znaczenie międzynarodowe, zwłaszcza jako środowisko życiowe ptactwa wodnego”. Jest to 40 typów obszarów bagien, błot, torfowisk lub zbiorników wodnych; naturalnych lub sztucznych stałych lub okresowych, o wodach stojących lub płynących, słodkich, słonawych lub słonych, wraz z wodami morskimi.
Konwencja jest otwarta do podpisania na czas nieokreślony, dla wszystkich członków Organizacji Narodów Zjednoczonych lub którejś z jej wyspecjalizowanych agencji lub strony Statutu Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości. Depozytariuszem jest Dyrektor Generalny Organizacji Narodów Zjednoczonych dla Wychowania, Nauki i Kultury. Sporządzona w językach angielskim, francuskim, niemieckim i rosyjskim; w razie rozbieżności tekst angielski jest rozstrzygający. Co trzy lata odbywają się spotkania uczestniczących w konwencji państw, a siedziba organizacji mieści się w Szwajcarii w mieście Gland. Za wdrażanie w Polsce postanowień konwencji ramsarskiej odpowiedzialny jest Generalny Dyrektor Ochrony Środowiska.
Treść konwencji w języku polskim:
http://ochronaprzyrody.gdos.gov.pl/files/artykuly/5009/Tekst-Konwencja-Ramsarska-PL_icon.pdf
Strona Konwencji Ramsarskiej
https://www.ramsar.org/
Ochrona mokradeł w ramach Generalnej Dyrekcji Ochrony Środowiska
http://ochronaprzyrody.gdos.gov.pl/ochrona-mokradel
Znaczenie mokradeł według Konwencji Ramsarskiej
Mokradła należą do najbardziej zróżnicowanych i produktywnych ekosystemów. Zapewniają podstawowe usługi i dostarczają całą naszą świeżą wodę. Jednak nadal są degradowane i przekształcane w inne zastosowania.
Konwencja posługuje się szeroką definicją terenów podmokłych. Obejmuje wszystkie jeziora i rzeki, podziemne warstwy wodonośne, bagna i bagna, podmokłe łąki, torfowiska, oazy, ujścia rzek, delty i równiny pływowe, namorzyny i inne obszary przybrzeżne, rafy koralowe oraz wszystkie miejsca stworzone przez człowieka, takie jak stawy rybne, pola ryżowe , zbiorniki wodne i solanki.
W ramach „trzech filarów” Konwencji Umawiające się Strony zobowiązują się do:
- pracować na rzecz mądrego wykorzystania wszystkich swoich terenów podmokłych;
- wyznaczyć odpowiednie obszary wodno-błotne na listę obszarów wodno-błotnych o międzynarodowym znaczeniu („Lista Ramsar”) i zapewnić skuteczne zarządzanie nimi;
- współpracować na arenie międzynarodowej w zakresie transgranicznych obszarów wodno-błotnych, wspólnych systemów terenów wodno-błotnych i wspólnych gatunków.
Misją Konwencji jest „ochrona i mądre użytkowanie wszystkich obszarów wodno-błotnych poprzez działania lokalne i krajowe oraz współpracę międzynarodową, jako wkład w osiągnięcie zrównoważonego rozwoju na całym świecie”.
W czerwcu 2011 roku objęte konwencją ramsarską były 1933 obszary o łącznej powierzchni ponad 189 mln hektarów. W Polsce w 2018 roku było 19 obszarów przyrody chronionej (łącznie ponad 153 tys. ha) wpisanych na listę konwencji ramsarskiej.
Źródła: ramsar.org; www.gov.pl; bagna.pl; wikipedia.pl;